Recht op onderwijs en kansen op onderwijs. Twee verschillende dingen. Ieder kind in Nederland heeft recht op onderwijs. Supergoed, want het biedt kansen voor hun toekomst. Maar hoe zit het dan met de vele kinderen én jongeren die noodgedwongen thuiszitten vanwege een beperking? Kids of jongeren die genoeg ellende meemaken en dolgraag naar school willen gaan? Die, als ze een kans krijgen op onderwijs, zo uit een ontstane vorm van isolement kunnen stappen en weer veel contact op zullen doen met leeftijdsgenootjes. Die, als ze een kans krijgen op onderwijs, zo afleiding hebben van hun situatie en weer iets krijgen om naar uit te kijken en naar toe te werken?
Ik weet hoe het voelt om thuis te moeten zitten, want ook ik zat -zij het gelukkig tijdelijk- noodgedwongen thuis van school. Ik baalde als een stekker. Maar ik was niet de enige..
Anno 2018 verscheen in de pers dat er maar liefst 4000 kinderen en jongeren langer dan 3 maanden thuis zaten. Zelfs 1700 waren helemaal niet (meer)ingeschreven op een school. Tuurlijk moet het wel mogelijk zijn. En het is ook goed dat er regelingen in de wet op de leerplicht getroffen zijn waarin kinderen o.a. tijdelijk vrijgesteld kunnen worden van de leerplicht, maar hier moet niet te snel naar gegrepen worden. Eerder een balans. Kijken naar wat wel kan.
Er zijn zoveel kinderen die niet alleen dolgraag verder willen, maar ook best zouden kunnen! Helaas krijgen zijn die kansen niet. Ze zitten in een rolstoel, hebben vele ziekenhuisbezoekjes vanwege een chronische aandoening, of hebben een aangeboren fysieke of psychische aandoening, maar dat zegt niks over hun kwaliteiten en talenten! Die nu niet de kans krijgen zich te ontplooien.. Ontzettend zonde toch?! Misschien hadden ze wel úw toekomstige accountant, secretaresse, thuishulp, verzorger of collega kunnen worden. Helaas is deze kans klein wanneer je een beperking hebt, vaak omdat een schoolgebouw niet toegankelijk is, of omdat ze niet de juiste begeleiding kunnen of willen aanbieden of omdat het beleid zo streng is dat diegene met de beperking niet aan de eisen kán voldoen.
Het gaat dus vaak om het gebrek aan mogelijkheden, niet aan wilskracht. Mijn missie is om o.a. scholen hierover bewust te maken. Mee te denken en hen te helpen om te denken in mogelijkheden in plaats van in ónmogelijkheden! En niet alleen scholen: vooral ook de overheid moet echt aan de bak en zorgen dat de scholen de mogelijkheden hebben om de school aan te passen om het kind de hulp en ondersteuning te kunnen bieden die het nodig heeft!
Ik help graag mee aan het geven van bewustwording hieraan. Jij ook? Deel dit bericht verder, want alle beetjes helpen.. Sluit jij je aan bij mijn missie en ben je geïnteresseerd in wat ik doe? Volg mij >Hier<
En denk je dat ik iets voor jouw school of jou/je kind kan betekenen? Schroom niet om me te berichten of hier een comment achter te laten.
Christel